همسایه ی طبقه ی بالایمان دوکره اسب دارد.زیادی جوانندوچابک.هرشب ازساعت بیست وسی تابیست ودو شیهه کنان به دنبال هم روی اعصاب من وداداشم واحتمالاهمسایه های سمت چپی وراستی ودیواربه دیوارشان یورتمه میروند.البته داداشم بهشان کره اسب میگوید وگرنه حتما اسم های قشنگی دارند.فکرنمیکنم ثبت احوال هم کره اسب راقبول کندهرچند که بهشان میآید.به هرحال اصوات عجیب وگوشخراشی ازشان به گوش میرسدکه خوشایندمان نیست.همسایه ی طبقه ی بالای سابقمان هم زن وشوهرجوان ودائم دعوایی بودند که تقریبا قرارشان یک شب درمیان برای فراخوان اجدادهم بود.فحش های نووتازه ای ازشان یادگرفتم.یک شب درمیان استرس میگرفتتم نکندیکی آن یکی راازپنجره پرت کندپایین ودربالکن اتاق من فرودبیایدآنوقت حتماتاپلیس بیایدوصورت جلسه کندومرابه جرم‌داشتن بالکن ببردوآزادکند،طول بکشد و رئیسم حقوقم راکم کند،تهش هم که آه و واویلا.دختربچه ای داشتند.هیچوقت چهره اش راندیدم. به گمانم دختربچه ی مظلوم اماشادی بودکه صدای شیهه اش رامثل گریه هایش زیاد میشنیدیم.محمدباقربهشان نسبتی داده بود.پدر را و مادر را.محمدباقرکمی بی ادب است ولی مهربان‌هم هست.یک شب میخواست بروددرِخانه یشان ودست دختربچه ی مظلومِ شاد را بگیرد و بیاورد پای بساط نقاشی من.اما همینکه هندزفری را گذاشت یادش رفت.من هم یادش نیاوردم.نکه بخاطر بساط نقاشیم که با پدرومادرم هم شریک نمیشوم وخدایی نکرده فکرنکنید بخاطر گرانی رنگ، قلم مو و فابرکاستل،نه! امایادش نیاوردم.بگذریم.خلاصه اینکه یک شب درمیان هم را میدریدند.اما اینجا همسایه ی جدیدمان صدای خنده ی بلندشان شده اعصاب شکن محمدباقر و سایرین.تاحالا همسایه ی آن وریشان سه بارمعترض شیهه کشیدن فرزندانشان شده است از بارهای قبلی خبرندارم اما ازمقاومت این نسل خوشم می آید.هیچوقت صدای شیهه کشیدن هایشان قطع نشده است.آنجاکه بودیم،آنجای قبلی کسی معترض دادها و گریه کردن هانبود.قول شرف میدهم‌که حتی صدای تلویزیون راکم میکردند تا صدای مرد همسایه را واضح تر بشنوند.بهشان حق میدهم هرچه بوداز سریال های صداوسیماهیجان انگیزتربود.این روزها به همسایه ی آن وری آدمهای طبقه ی بالای الانمان وهمسایه های این وری وآن وری همسایه ی طبقه ی بالای اسبقمان زیادفکرمیکنم.بنظر میرسد مردمی هستیم که دعوا،ناسزا و داد را تاب میآریم اما صدای خنده ی بلند آدمها برزخمان میکند.انگارکمربه دشمنی باهرچه خنده است بسته ایم.ما همیشه زورمان به شادی وشیهه رسیده است.مابه ظاهر از غم مینالیم وشکوه میکنیم ودر باطن پشت به هرچه نوروامیداست کرده ایم.زخم های زیادی خورده ام ازخنده های بلندم،درخیابان،درپیاده رو.،درمدرسه،دربوفه دانشگاه،در زندگی،ازنزدیک،ازغریبه! مابلد شده ایم زخم برخنده های هم بگذاریم!یادمان داده اند معترض شادی هم باشیم.یادمان داده اند حالا که‌ما نمیتوانیم بقیه هم نتوانند.اما من امیدوارم به نسل این دخترکان شیهه کش.به نسلی که زندگی کردن را خود تجربه میکنند و گوش به هیچ صدای مخالفی نمیبندد.خوشم میآید که هرچه صدای اعتراض بلند میشد صدای خنده های ایشان هم بلندتر میشود.
عکس:خواهرزاده ام‌در حال چقاردن گوسفند بی چاره!(ما کرمانی ها به فشار دادن زیاد چقاردن میگوییم.)
درباره این سایت